΄Ανθισε πάλι η αγέρωχη αμυγδαλιά, παρά τα καμώματα του καιρού, προμηνύοντας τον ερχομό της άνοιξης

Συνεπής στο ραντεβού της άνθισε πάλι, παρά τα αφύσικα καμώματα του καιρού, η αγέρωχη κοινοτική αμυγδαλιά των Κυνοπιαστών, στο κέντρο του χωριού. Στο βάθος τα βουνά της Ηπείρου με την πίσω σειρά χιονισμένη...

Copy the BEST Traders and Make Money : http://bit.ly/fxzulu

Άνθισε και φέτος, πρώτες μέρες του Φλεβάρη του 2016, η παλιά ψηλόκορμη αμυγδαλιά στο κέντρο των Κυνοπιαστών της Κέρκυρας (φωτο), προαναγγέλλοντας τον ερχομό της άνοιξης, που δε θ’ αργήσει. Μπορεί οι αλκυονίδες μέρες του Γενάρη, να μας αποχαιρέτησαν, αλλά «ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει».

Οι ανθοί της αμυγδαλιάς, είναι οι πρώτοι που ανθίζουν κάθε χρόνο, σε σχέση με τα υπόλοιπα φυτά. Το όμορφο αυτό δέντρο, που έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλά έργα – είτε ποιήματα, είτε τραγούδια και ζωγραφιές - κρύβει συνήθως, από πίσω του, μια συγκινητική ιστορία.

Παρά το γεγονός, πως σε πολλούς μοιάζει αφύσικο, αυτή την εποχή ένα φυτό να βγάζει τους ανθούς του, η φύση - όπως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά - έχει προνοήσει για όλα!

Η αμυγδαλιά ανθίζει νωρίς, επειδή σε σχέση με τα άλλα φυτά, έχει «ατελή» άνθη. Αυτό δημιουργεί προβλήματα με την απαραίτητη παρουσία των εντόμων που θα μεταφέρουν τη γύρη από το αρσενικό λουλούδι στο ωάριο του θηλυκού λουλουδιού, για να γίνει η γονιμοποίηση.

Αν, λοιπόν, η αμυγδαλιά άνθιζε αργότερα, μαζί με τα άλλα δέντρα και φυτά, υπήρχε ο κίνδυνος τα έντομα που τη γονιμοποιούν να προτιμούσαν τα άλλα λουλούδια. Έτσι, ανθίζοντας νωρίς και μόνη της, διασφαλίζει την παρέμβαση των εντόμων που είναι αναγκασμένα, θέλοντας και μη να την προτιμήσουν.

Μάλιστα, κατά την εποχή άνθισης της αμυγδαλιάς στην αρχαία Αθήνα, γίνονταν τα «Ανθεστήρια». Στη διάρκειά τους, οι γονείς στεφάνωναν τα τρίχρονα παιδιά, ίσως γιατί άρχιζε η άνοιξη της ευχάριστης ζωής τους.

Ένα από τα πιο γνωστά παλιά τραγούδια, εμπνευσμένο από την ανθισμένη μέσ’ στο χειμώνα, αμυγδαλιά, σε ποίηση Γεωργίου Δροσίνη και μουσική Τζώρτζη Κωστή, είναι κι’ αυτό που ακολουθεί:

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (δις)
με τα χεράκια της
και γέμισ' από τ΄ άνθη η πλάτη, η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της.
Και γέμισ' από τ΄ άνθη...

Αχ, χιονισμένη σαν την είδα την τρελή (δις)
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ' άνθη...

"Τρελή, να φέρης στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις)
τι τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θάρθη η άγρια βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;

Ένα άλλο γνωστό τραγούδι, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, αναφέρεται στις αμυγδαλιές και το άνθισμά τους, ως αφετηρία του αγώνα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα
Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

Συνεπής στο ραντεβού της άνθισε πάλι, παρά τα αφύσικα καμώματα του καιρού, η αγέρωχη κοινοτική αμυγδαλιά των Κυνοπιαστών, στο κέντρο του χωριού.